Strona główna
Wiadomości
Halina Borowska - Blog żony
Życiorys
Forum
Publikacje
Co myślę o...
Wywiady
Wystąpienia
Kronika
Wyszukiwarka
Galeria
Mamy Cię!
Ankiety
Kontakt




Wywiady / 17.11.06 / Powrót

Historia dała nam szansę - "Fakt"

Kto ma większe szanse na pańskie poparcie przed II turą w Warszawie – Kazimierz Marcinkiewicz czy Hanna Gronkiewicz-Waltz?

Ja w ogóle nie muszę nikomu udzielać jednoznacznego poparcia. Mogę najwyżej powiedzieć, że moim zdaniem z punktu widzenia moich wyborców lepsze byłoby to czy tamto.

A co byłoby lepsze?

Oboje kandydatów reprezentuje swoje partie. Poparcie przeze mnie któregoś z nich oznacza wzmocnienie jednej z tych partii. A przecież centrolewica jest w opozycji do obu. Więc dlaczego miałbym umacniać któreś z tych ugrupowań? Mogą być tylko dwa powody. Pierwszy – że wchodzimy w koalicję w Warszawie, współrządzimy i wdrażamy część naszego programu. Drugi – że stoi za tym racja stanu.

Jaka może być racja stanu w wyborach prezydenckich w Warszawie?

Taka, że rządy PiS, LPR i Samoobrony przynoszą Polsce wiele szkody, więc jeśli można ich odsunąć od władzy w stolicy i gdzie indziej , należy to zrobić. Ale jeśli PO chce po tych wyborach współpracować z PiS, to czemu miałbym wspierać ich kandydatkę?

A chce?

Tak stwierdził Jan Rokita, a ostatnio dopuścił taki wariant Bronisław Komorowski. Mój apel do Platformy jest tylko taki: nie siedźcie okrakiem na barykadzie. Jeśli ostro krytykujecie PiS, nie wchodźcie z nim w koalicję.

Może PO boi się przymierza z lewicą?

Platforma jest moralnie szantażowana przez PiS. Kaczyńscy mówią im: „Tylko dotknijcie tych wstrętnych komuchów, a zobaczycie”. PO powinna przestać na to zwracać uwagę, raz przez to przejść i skończyć z tym szantażem.

Więc kto ma większe szanse na pana poparcie? Chyba jednak kandydatka PO?

Powiem tak: ta sytuacja przypomina mi oświadczyny. Przychodzi do panny dwóch konkurentów i każdy ją wychwala: jakie kształty, jakie oczy, jakie włosy – a tymczasem już wyciąga rękę po posag. Jak go złapie, to od razu zwieje. Ale my posagu dobrze pilnujemy. Proszę brać razem z posagiem albo wcale. Możemy po prostu stracić zainteresowanie dla wyniku tych wyborów. Mogą je również stracić moi wyborcy i albo zostać w domu, albo skreślić obie kandydatury.

Miał pan w stolicy bardzo przyzwoity wynik. Nie boi się pan, że teraz niektórzy działacze lewicy zaczną pod panem kopać dołki? Staje się pan dla nich groźną konkurencją.

W każdej partii są zwolennicy i przeciwnicy. Ale konflikty nie są w interesie LiD ani samego SLD. Gdyby nie porozumienie z Olejniczakiem i poparcie przez SLD mojej kandydatury w wyborach na prezydenta Warszawy – co przecież nie było dla Sojuszu proste – nie zdobyłbym takiego wyniku. SLD też skorzystał, bo podciągnąłem wynik całego ugrupowania. Jest więc tutaj pewna symbioza i zależy mi, aby ona trwała. Byłoby świadectwem chorej ambicji, gdybym na podstawie mojego wyniku ogłosił się teraz jedynym guru i liderem lewicy - choć znam swoją wartość. Poza tym ten sojusz potrzebuje wielu liderów. Tak kiedyś było w SLD i to było siłą tego ugrupowania. To zniknęło po wyborach 2005 roku. Dzisiaj lewica odradza się w nowym kształcie i znowu potrzebuje kilku liderów. Rozumieją to chyba wszyscy, może poza garstką wiecznych intrygantów i polityków, którzy doprowadzili do klęski lewicy, a dziś jak gdyby nigdy nic występują w roli recenzentów.

Kto do niej należy?

Nie mam zamiaru robić sobie wrogów bez potrzeby, więc nikogo nie będę nazywał po imieniu – chyba że zostanę zmuszony.
SLD i SDPL zasypały podział, ale czy całkowicie? Kto jest panu najbardziej niechętny w Sojuszu?

W SLD od początku były dwa nurty. Pierwszy – rozumiejący, że historia dała postkomunistom szansę i trzeba ją umiejętnie wykorzystać, a żeby to zrobić, trzeba przekonać społeczeństwo, że się przeszło pewną ewolucję. To wymagało otwartości na innych i trochę krytycyzmu wobec własnej przeszłości. Drugi nurt – zachowawczy. Niechętny zmianom, nie dopuszczający krytyki. Ten drugi nurt na szczęście nigdy nie zyskał ostatecznej przewagi, ale nieraz był bardziej widoczny.

Przedstawiciele nurtu zachowawczego wciąż mają do pana żal?

Nadal nie chcą nam, „rozłamowcom”, wybaczyć. Używają sformułowań takich, jak „pozostawienie w ciężkiej sytuacji”, „zdrada lewicy”. Są w tym bardzo emocjonalni, nie rozumieją, że ten podział rozpoczął proces uzdrawiania lewicy.

Czy pana dobry wynik w Warszawie to początek renesansu lewicy? Odbudujecie swoją pozycję z czasów początku rządu Millera?

Widzę taką możliwość, a nawet dużą szansę, ale pewności nie ma. Ugrupowania tworzące zjednoczoną lewicę porozumiały się między sobą i z demokratami z PD w obliczu wyborów samorządowych w pewnych kwestiach, ale przecież nie we wszystkich.

A tymczasem nadejdą, prędzej czy później, wybory parlamentarne. Co wtedy?
Wtedy trzeba dograć to, czego nie dograliśmy teraz. Na razie mamy za sobą bardzo trudne doświadczenie układania wspólnych list wyborczych. Chyba praca w kamieniołomach jest łatwiejsza.

Dogranie wszystkiego musiałoby chyba oznaczać stworzenie nowego, wspólnego programu.

Oczywiście. W tej kampanii trochę już o programie powiedzieliśmy, ale to za mało. Nowy wspólny program będzie musiał dopiero powstać.

I da się go napisać mimo wewnętrznych różnic?

Nie sądzę, żeby różniło nas więcej niż PO i PSL, nie mówiąc już o PiS i Samoobronie oraz LPR. Mówiąc o różnicach między nami wszyscy odwołują się do programów sprzed wyborów parlamentarnych, a tymczasem wybory parlamentarne sporo zmieniły i lewica powinna teraz zmodyfikować niektóre swoje tezy. Musimy odpowiedzieć na bieżące wyzwania: globalizacja, szybkie transfery kapitału, migracja ludności, mniejsza rola związków zawodowych.

Kiedy powstanie program?

To musi trochę potrwać, bo ten dokument nie może powstać w wyniku gabinetowej dyskusji między Olejniczakiem, Borowskim i Onyszkiewiczem. Program musi zostać stworzony w wyniku otwartej i publicznej dyskusji, bo tylko wtedy nasi działacze i wyborcy uznają go za swój. Trudno mi prognozować termin, ale myślę, że to kwestia może pół roku.

Nowy program wygładzi wszelkie różnice wewnątrz waszej federacji?

Nie. Będzie oczywiście część, gdzie musimy mówić jednym głosem, obejmująca kluczowe zagadnienia: zasadnicze kierunki polityki zagranicznej, podstawowe problemy społeczno-gospodarcze, walka z przestępczością oraz sprawne, uczciwe państwo. Ale różnice mogą pozostać na przykład w kwestii liberalizacji ustawy antyaborcyjnej, gdzie PD może mieć inne zdanie niż SDPL i SLD.

Gdzie na scenie politycznej będzie miejsce dla odnowionej lewicy? Chcecie ścisnąć Platformę między PiS a wami?

PiS zaczyna tracić zwolenników bardziej umiarkowanych, a wysysa zwolenników LPR i częściowo Samoobrony. Jego elektorat staje się coraz skrajniejszy i bardziej populistyczny. Jarosław Kaczyński już to chyba dostrzega i próbuje rozpaczliwie reagować, ale bez większych efektów. Dla Platformy sposobem na bycie jest trwanie w opozycji wobec PiS, co nie jest trudne, ale wkrótce nie wystarczy. Ponieważ lewica była niewiarygodna, więc wielu jej zwolenników w proteście przeciw PiS popierało Platformę. Ale kiedy centrolewica zacznie pokazywać nową, odświeżoną twarz, to PO na naszą rzecz straci. Jedno jest dla mnie jasne: lewica wzmocniona wraca do gry, nie będzie więc dwubiegunowego układu tylko z PiS i PO, do którego chciał zmierzać Jarosław Kaczyński.

Rozmawiał: Łukasz Warzecha

Źródło: "Fakt"

Powrót do "Wywiady" / Do góry